Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2007

Ξύπνησε απότομα... το μπλουζάκι της ήταν ιδρωμένο. Ανασηκώθηκε στο κρεβάτι, προσπαθώντας να αναγνωρίσει το δωμάτιο μέσα στο σκοτάδι. Τι ώρα να ήταν άραγε; Τι ακριβώς να είχε ονειρευτεί που να έκανε τα μάτια της αυτόματα να ανοίξουν; Τι ήταν εκείνο που την ανάγκασε να εγκαταλείψει τον γλυκό της Μορφέα;

Τα παράτησε. Δεν ήθελε να προσπαθήσει να θυμηθεί άλλο. Διχάστηκε. Να μείνει στο κρεβάτι προσπαθώντας να κερδίσει ξανά τον χαμένο της ύπνο ή να σηκωθεί και να κάνει βόλτα στην πόλη που μόλις πριν λίγες ώρες είχε φτάσει; Αποφάσισε το δεύτερο. Ήξερε ότι ο ύπνος για εκείνη την ημέρα δεν θα επέστρεφε. Φόρεσε πρόχειρα τα ρούχα που με χαρά πιο πριν είχε πετάξει και εγκατέλειψε το ζεστό κρεβάτι.

Το ασανσέρ την κατέβασε πιο γρήγορα από ότι την είχε ανεβάσει και βγαίνοντας δεν θέλησε να κοιτάξει καν στη reception. Ο αέρας ήρθε γρήγορα να παγώσει το πρόσωπό της ενώ η ομίχλη έπεσε σαν σύννεφο πάνω σε κορυφογραμμή. Οι δρόμοι ήταν άδειοι. Εκείνη με σταθερά βήματα άφηνε πίσω της την piazza missori και προχώρησε στο κρύο. Οι δρόμοι μύριζαν ζεστό ψωμί και κόκκινο κρασί από τη νύχτα που πέρασε.

Συνέχισε μέχρι τη μεγάλη πλατεία και μόλις συνάντησε το επιβλητικό κτίριο που στεκόταν μπροστά της - χρόνια πριν από εκείνη - σταμάτησε να το κοιτάξει. Του γύρισε την πλάτη. Κανενός άλλου η μεγαλοπρέπεια δε μπορούσε να ξεπεράσει αυτή που φούσκωνε μέσα από το στήθος της. Αυτή που έκρυβε μέσα στην καρδιά της, που είχε νιώσει χρόνια πριν και κουβαλούσε τώρα μαζί της.

Είχε καταφέρει να νικήσει τα όνειρά της, να βγει ζωντανή από άλλη μια σκοτεινή νύχτα και να περάσει γρήγορα στο χάραμα. Έβγαλε τα γάντια της και ακούμπησε τα υγρά σκαλοπάτια. Τα ίδια σκαλοπάτια στα οποία είχαν καθήσει μαζί 10 χρόνια πριν.

Κάθησε έτσι συγκινημένη. Παρόλο που είχε επιστρέψει μόνη της, χωρίς εκείνον επέμενε να ακολουθεί τα χνάρια εκείνου του ταξιδιού! Περπάτησε στα ίδια πλακόστρωτα, έφαγε ξανά "το καλύτερο παγωτό" και άφησε την πόλη και τις μυρωδιές της να τρυπώσουν ξανά μέσα στην καρδιά της.

Χαμογέλασε. Ξέρει πως εκείνος είναι ακόμα μαζί της...ζει μέσα της! Για πάντα!